Dziecko – zwłaszcza małe i jego zachowanie jest odbiciem nas rodziców, dorosłych. Dziecko rodząc się jest jak czysta kartka, nie wie co dobre a co złe. Dzieci nie rodzą się niegrzeczne. Przez pierwsze lata swojego życia dzieci obserwują bacznie świat je otaczający, poznają pewne nawyki i zachowania, uczą się mówić i zachowywać w określonych sytuacjach. Pierwszymi osobami od których czerpią wzorzec są właśnie rodzice czy opiekunowie. Jeśli coś w zachowaniu dziecka zaczyna niepokoić to pierwszy kierunek w jakim powinniśmy szukać źródła pochodzenia tego zachowania to właśnie u siebie jako rodzica.
Niegrzeczne dziecko
Często dorośli używają określenia niegrzeczne dziecko. Co jednak ten brak grzeczności oznacza? Jeśli dziecko jest aktywne, lubi biegać, skakać i jego ciekawość świata czasem doprowadza do pewnych szkód to nie można mówić że jest to niegrzeczne dziecko. Dzieci są inne niż my dorośli a my często zapominamy jak to jest być dzieckiem. Dzieci mają w sobie ciekawość rzeczy nowych, lubią pytać, sprawdzać, nie mają jeszcze wiedzy co jest niebezpieczne. Rodzic powinien od małego wychowywać dziecko a nie pozwalać na to aby chowało się ono samo gdzieś obok nas. Czas poświęcony dziecku od najmłodszych lat będzie procentował w późniejszych latach lepszym kontaktem z dzieckiem i jego zaufaniem do rodzica.
Bunt dziecka
Dzieci w pewnych okresach swojego życia mogą przechodzić tak zwany bunt – nie zgadzanie się na pewne nakazy ze strony dorosłych. To jak my podejdziemy do takich zachowań będzie miało dalszy wpływ na inne zachowania. Z dzieckiem trzeba rozmawiać ale też świadomie to robić. Wspierając dziecko i ucząc życia trzeba dać jemu przestrzeń do wyrażania własnego zdania i opinii, szanować zdanie dziecka i brać je pod uwagę. Nie chodzi tu o bezstresowe wychowanie w którym wielu upatruje późniejsze błędy rodzicielskie. Bezstresowe wychowanie jest często mylone z pobłażaniem i dawaniem we wszystkim wolnej ręki dziecku. Stres będzie się w życiu pojawiał ale z nim też trzeba nauczyć się radzić. Dziecko widząc jak odnoszą się do siebie rodzice, jak zwracają się do dzieci, jaki szacunek mają do innych ludzi będzie budowało sobie w głowie pewien schemat. Będzie z niego korzystało w późniejszym czasie i często samo będąc już rodzicem będzie powielało błędy swoich rodziców.
Dopóki dziecko nie jest w wieku w którym wpływ na nie będą mieli również rówieśnicy to rodzic jest jego wzorcem i przykładem. Wypracowana relacja będzie procentowała w dalszym życiu.
